Weekendje Tsitsikamma

Bij mijn vorige blog was ik geeïndigd dat we een weekendje naar Tsitsikamma zouden gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Bradley en ik hadden op vrijdag een snipperdag genomen op stage zodat we donderdagavond al weg konden gaan. We vertrokken met 4 volgepakte auto’s richting Tsitsikamma, wat op ongeveer 2 uur rijden van PE ligt. Wat was het toch weer een goed idee om het koekblik achteraan te laten rijden. Na nog geen kwartier waren we die auto dus ook al kwijt. Dat autootje is absoluut niet vooruit te branden en dan moest die ook nog volgepakt de heuvels hier op en af rijden.

Toen we aankwamen bij onze verblijfplek, Tube ’n Axe backpackers lodge, bleek dat onze reservering niet goed was doorgekomen. We hadden gereserveerd voor 8 tenten en 2 chalets, maar er bleken maar 4 tenten te zijn. Toen de meesten een chalet kregen ipv een tent konden we daar alsnog verblijven. De eerste avond ben ik niet te laat mijn bed ingedoken omdat we de volgende ochtend zouden gaan ziplinen. Dat is aan zo’n kabel tussen de bomen door. In eerste instantie leek me dit niet zo’n goed idee met mijn hoogtevrees, maar toen we eenmaal een paar kabels gehad hadden begon ik het echt leuk te vinden. Ben ik dan eindelijk van mijn hoogtevrees af? Na het ziplinen besloten we door te rijden naar Dolphin View, we dachten dat dit een mooie plek zou zijn waar we dolfijnen konden spotten. Ja, wat denk je dan met zo’n naam? Het bleek dus een accommodatie te zijn waar je kon verblijven en niet een uitzichtpunt om dolfijnen te spotten. Nadat we besloten hadden dat we maar weer zouden vertrekken, besloot Bob, een van de auto’s van Marshall Road, ermee te stoppen. Oftewel de auto startte niet meer. Gelukkig was de man die bij Dolphin View woonde zo behulpzaam om ons te helpen. Ik denk nog steeds dat hij ons gewoon weg wilde hebben omdat we op zijn terrein stonden. Na 1,5 uur klooien en de nodige telefoontjes met het verhuurbedrijf hebben we Bob maar naar onze slaapplek gesleept. Toch een raar idee om maar met maximaal 50 over de snelweg te tuffen. En dat op een Zuid-Afrikaanse snelweg waar de een 60 rijdt en de ander 160. Het kon natuurlijk ook niet anders dat de auto gewoon weer startte toen we bij de hostel waren aangekomen. We hebben dus 1,5 voor niks zitten klooien In de buurt van de hostel ligt de Bloukrans Brigde. Dit is de hoogste brug te wereld om te bungeejumpen. Robin, Kimberly en Jonna waren zo gek om dit te gaan doen. Dat bracht mij toch ook wel aan het twijfelen. Ik wil sowieso wel een keer bungeejumpen en dan zou dit toch wel de uitgelezen kans zijn. Dat hoogtevrees moet ik maar even aan de kant zetten. Maar om van een brug van 216 meter hoog af te springen moet je toch wel knettergek zijn.

Op zaterdag stond untouched adventures op het programma. Dit houdt in dat je met een kayak over de zee gaat en dan tussen rotsen door naar een plek waar je overstapt op een lilo om verder te peddelen. Ik zat samen met Iris L. in een kayak. Na wat geklungel met het sturen en vooruit komen konden we genieten van het uitzicht. Het was echt heel gaaf om tussen enorm hoge rotsen door te kayakken. Na een tijdje moesten we overstappen van een kayak op een lilo, dat is een soort luchtbed maar dan harder. Met dit ding moesten we verder de Storms River op. Het is natuurlijk niks voor mij zo’n ding, daarom lag ik er al naast toen ik erop moest gaan liggen. Na het kayakken zijn we nog een stuk gaan lopen naar een brug, waar we nogmaals van het uitzicht hebben kunnen genieten. Wat was het daar ontzettend mooi. Ik was weer zo slim geweest om mijn camera niet mee te nemen… ’S Avonds heben we nog rugby gekeken en wat gedronken bij het hostel. Ik dacht dat Kim wel goed zou zijn in poolen, maar we hebben kansloos alles verloren.

Op zondag hebben we blackwater tubing gedaan. Dit is dat je op een band van een rivier af gaat. Wat is het toch fijn om 2 uur lang opgevouwen in een band zitten als je spierpijn hebt in je buik. Ondanks dat ik iets meer actie had verwacht, was het wel leuk om te doen. Bij terugkomst bij het hostel nog even het zwembad ingesprongen. Daarna was het ook alweer tijd om terug te gaan naar PE want we moesten ook nog 2 uur rijden. Nu konden we wel zien waar we langsreden, want op de heenweg was het natuurlijk al donker. Toen we thuiskwamen stond ons ook nog een verrassing te wachten, want de stroom was op. We hadden voor het weekend nog wel wat over, wat we dachten dat genoeg zou zijn. Nou, niet dus. We vonden het al raar dat we het alarm niet hoorden piepen toen we binnenkwamen. Dat betekende dus een romantisch KFC-diner bij kaarslicht.

Voor de rest van de week staat er gewoon weer een week stage op het programma. Aankomende zondag is de eerste wedstrijd van de Ocean Racing Series. Dit is een wedstrijd waarbij de deelnemers eerst een stuk door zee moeten zwemmen en daarna een stuk moeten hardlopen over het strand. Deze wedstrijd zal elke 2e zondag van de maand plaatsvinden. Aankomende zaterdag hebben we nog een township tour. Helaas heb ik nog niet veel van de townships hier kunnen zien, iets wat me toch wel erg interessant lijkt.