De eerste olifant is gespot!

Nadat we woensdag hier in PE zijn aangekomen en onze kamers hebben ingericht moesten we maar eens goed gaan denken wat we nu konden gaan doen. De enige huisgenoot die hier was had besloten om na een week weer naar huis te gaan. Donderdag had zij dan ook haar tweede, en tevens laatste dag stage hier. Bradley en ik moesten ons dus met zn tweeën zien te vermaken. ’S Ochtends hebben we dan ook rustig aan gedaan. Verder dan een wandeling van de keuken naar de bank zijn we niet gekomen. In de middag kwam Martijn langs, de man van ons huis. Hij was ons tweede welkomscomité. Hij legde een beetje uit hoe het hier allemaal werkte en wat we konden verwachten. Ook hielp hij ons bij het regelen van de auto die we hebben gehuurd. Nadat Martijn was vertrokken kwam Ian de huurauto brengen. Een klein en simpel autootje, maar goed genoeg om ons in te kunnen vervoeren en boodschappen mee te doen. Deze auto hebben we ook slechts 12 dagen voordat we ons echte racemonster krijgen, een Fiat Uno. En dan wel echt zo’n oude Uno, een echte upgrade dus.

Vrijdag was de laatste volle dag van Lisanne hier in Zuid-Afrika dus besloten we om op pad te gaan met dat scheurijzer van ons. Addo Elephant National Park was de eindbestemming. Onderweg daar naartoe werd het weer eens goed duidelijk dat het verkeer hier aan de andere kant van de wereld toch net wat anders in elkaar steekt dan in Nederland. Waar je 120 mag rijdt de ene 40 en de andere 180. Richtingaanwijzers doen we niet aan en kentekenplaten zijn leuke versieringen. Op de wegen hier willen nog wel eens vrij diepe gaten zitten van zo een halve meter diep. Eenmaal aangekomen in het park werd ons geadviseerd om alleen op de verharde wegen te blijven aangezien het de afgelopen dagen geregend had waren sommige gravelpaden veranderd in een modderpoel. Zo gezegd zo gedaan, na een tijdje merkten we dat we veel meer zouden zien als we een gravelpad zouden volgen. Toch maar geprobeerd om zo’n pad te volgen. Dit was opzich niet een slecht idee, want we zagen dus ook een stuk meer. Het vereiste alleen wel een stuk stuurmanskunst van onze coureur Bradley en de auto was ook niet zo schoon meer als dat die was toen we heen gingen. Desondanks was het toch erg bijzonder om de dieren die je in Nederland alleen in de dierentuin ziet, hier in het wild te zien rondlopen. Zoals de naam doet verwachten (Addo Elephant National Park) hadden wij een hoop olifanten verwacht. We hebben er welgeteld 1 van dichtbij gezien en een stuk grotere olifant op een paar honderd meter afstand. Naast de olifanten hebben we nog buffels, zwijnen, een heleboel zebra’s en nog veel meer kudu’s en bush-bucks gezien. De terugweg naar huis was ook nog een belevenis opzich. We dachten het wel te weten zonder gebruik te maken van de kaart, want we hebben natuurlijk geen TomTom. Na een kwartier te hebben rondgereden zonder te weten waar we waren hebben we toch maar de kaart erbij gepakt. En toen kwam mijn mannelijke oerkracht van het kaartlezen omhoog. Eenmaal gevonden waar we reden, bleek het vrij makkelijk te zijn om terug bij het huis te komen. Omdat het ook de laatste avond van Lisanne in Zuid-Afrika was zijn we ’s avonds nog uiteten geweest. We gingen naar een restaurant dat bij het strand zit, het uitzicht was dan ook mooi. Uiteten gaan hier gaan we absoluut vaker doen aangezien we slechts rond de €30 kwijt waren voor 3 personen. Zaterdag hebben we eerst Lisanne naar het vliegveld hier in Port Elizabeth gebracht voordat we boodschappen gingen doen. De vraag was alleen of er wel 3 mensen + een koffer in het scheurijzer zouden passen. Na wat passen en meten konden we dan eindelijk op weg naar het vliegveld. Na dat we haar hadden afgezet hebben Bradley en ik boodschappen gedaan, waar we ons blijven verbazen over de prijzen van de producten hier. Voor een zak van 2kg kip betaal je hier slechts €6.

Op dinsdag kwam de eerste nieuwe bewoner aan, Iris. Voordat we mee zouden gaan naar het vliegveld om Iris op te halen besloten Bradley en ik eerst nog even boodschappen te doen. Eventjes boodschappen doen, werd een uitje van bijna 1,5 uur. Ik was zo slim geweest om de sleutels van de auto in het contact te laten zitten waarna ik de deur dicht gooide, de deur valt automatisch in het slot. Oftewel ik had onszelf buitengesloten zodat we niet meer in de auto konden. Het gevolg was dat ik Ian (de man van onze auto) moest bellen om ons te komen helpen. Hij zei tegen ons dat hij er met een (Zuid-Afrikaans) kwartiertje zou zijn. Oftewel we hebben bijna een uur moeten wachten. Gelukkig waren we wel op tijd thuis want Samantha kwam ons ophalen om Iris op te halen op het vliegveld.

Donderdag hebben we al onze eerste stagedag in plaats van de 31e. Michael, van onze stage, vroeg of wij donderdag alvast kennis wilden maken met het bedrijf en de medewerkers. Uiteraard vonden wij dit een goed plan. Aangezien er toch niet erg veel te beleven is het wel erg fijn dat we al wat eerder met onze stage kunnen beginnen.